XII rozdział

„…Wszystko się w końcu ułoży. Kocham Cię! Mama.”

Po raz setny czytała list od matki. Kolejny z więzienia, ale pierwszy odkąd zamieszkała w domu państwa Weasley. Spojrzała na zegar wiszący na brzoskwiniowej ścianie. Za jakieś 30 minut ma wrócić wujek Ron z Rose i Hugo, których będzie miała okazję w końcu poznać. Wiedziała jak wyglądają. Salon był pełen rodzinnych, ruchomych fotografii. Podeszła do białej, drewnianej toaletki i przyjrzała się swojemu odbiciu. Lepiej nie będzie – pomyślała i pomalowała usta bezbarwnym błyszczykiem. Nie stroiła się zbytnio. Nawet tego nie lubiła. Założyła luźne spodnie w aztecki wzór i szmaragdową bokserkę. Na sam koniec związała włosy w wysoki kucyk. Zadowolona zeszła na dół, pomóc krzątającej się do obiadu Hermionie. Gdy weszła do jadalni oniemiała. Masywny, dębowy stół uginał się pod ciężarem najróżniejszych potraw. Niektóre widziała pierwszy raz w życiu. A jak pachniały!

-       Jeszcze nie przyjechali, zawołałabym cię. – powiedziała gospodyni domu uśmiechając się do niej promiennie.

-        Wiem, ale chciałam ci pomóc…ciociu.

-        Nie musisz tak do nas mówić, ustaliliśmy to…

-        No tak, ale jesteście starsi… - Alicja zarumieniła się

-        Aż tak z nami źle nie jest. Podaj serwetki. Są w pierwszej szufladzie od góry. – odparła śmiejąc się Hermiona.

Nastolatka podeszła do ciemnej, pachnącej drewnem, dębowej komody. Zgodnie ze słowami kobiety w pierwszej szufladzie istotnie były serwetki, oprócz nich dostrzegła maleńkie szkarłatne pudełko ominięte szmaragdową wstążką. Zaintrygowało ją, lecz bez słowa podała to o co była poproszona.

-        Ślicznie wyglądasz…

-        Dziękuję Hermiono – odparła dziewczyna i dodała – Chyba się jednak przebiorę, bo sądząc po ilości tego wszystkiego szykuje się małe przyjęcie.

-        Och.. Nie przesadzaj. Po prostu… moje dzieci wracają. Nie widziałam ich od świąt wielkanocnych. Jak będziesz miała swoje to sama zobaczysz!

-        Wiem, wiem… Chyba już są! – powiedziała wyglądając zza firanki i przełykając głośno ślinę.

Istotnie ze srebrnego forda kombi wysiadł wysoki, rudowłosy mężczyzna i dwójka równie rudych dzieci – chłopakiem i dziewczyną, którzy po chwili witali się głośno z matką w przedpokoju, mówiąc jedne przez drugie. Gdy weszli do salonu, stanęli jak wryci. Alicja zrozumiała – nic im nie powiedzieli. Stali przez parę chwil po prostu na siebie patrząc i staliby tak dłużej, gdyby nie odezwał się Ronald.

-        Co tak stoicie? Podajcie sobie rączki, dzieci!

-        Tato! – żachnęła się Rose.

-        Kim ona jest? – spytał chłopak, uśmiechając się przyjacielsko

-        Nazywam się Alicja Brylska i będę z wami mieszkać – odezwała się tłumiąc emocje.

-        Aha, a czemu? – odezwała się dziewczyna.

-        To jest moja siostra Rose, a ja jestem Hugo. Ale pewnie już to wiesz…

-        Wiem, rodzice dużo o was mówili… I z tego co widzę, wam o mnie zupełnie nic.

Do rozmowy włączyła się Hermiona, jakby chcąc wszystko uporządkować.

-    Alicji mama jest w Azkabanie, za ukrycie magicznych mocy Alicji, która jest czarownicą półkrwi. Dowiedziała się o tym zupełnie niedawno i przez przypadek. Spędzi z wami wakacje w Norze, a we wrześniu pójdzie do Hogwartu.

-        Ekstra! – wyrwało się młodemu Weasley`owi

-        Możemy coś zjeść? Padam z głodu! – odezwał się Ron

-        Jadłeś godzinę temu. – Hermiona spojrzała na niego zdziwiona

-        Wiesz jak te korki zwiększają apetyt?!

Wszyscy się głośno roześmiali, po czym zasiedli do upragnionego posiłku.

***

-        Tato? Mówisz serio? – James spojrzał w stronę Harrego znad zupy cebulowej.

-        Tak, kochani… Alicja spędzi z nami w Weasley`ami wakacje, a następnie pójdzie do Hogwartu. Liczę… eee…. Liczymy, że jej pomożecie.

-        Spoko! – powiedział Albus mrugając do Lily.

-        Mówiliśmy serio! – powiedziała Ginny kręcąc głową z dezaprobatą

-        Postaramy się, szkoda że nas nie uprzedziliście. – spojrzał przepraszającym wzrokiem na matkę najstarszy Potter.

-        To miała być niespodzianka.

-        …coś niespodziewanego. – mruknęła Lily

-        Coś mówiłaś kochanie? – zainteresował się ojciec gładząc prawą ręką niesforne, oprószone delikatną siwizną włosy.

-        Mówiłam, że to dla nas wielka niespodzianka. Nie spodziewaliśmy się… – odparła po czym spokojnie wróciła do jedzenia.

Albus spojrzał na brata. Oboje dobrze wiedzieli co Lily miała tak naprawdę na myśli i w ogóle im się to nie spodobało.  Szczególnie James był niepocieszony – zdał sobie sprawę, że będzie musiał smarkuli przyznać rację. Ooo tak… Ona nie da mu spokoju. Dobrze wiedział, jaka jest uparta, w końcu ma to po matce, jak zwykł mawiać ich ojciec. Uporczywe myśli naśmiewającej się z niego Lily przerwał mu głos matki.

-        … idziemy do Weasley`ów na kolację. Chciałabym abyście poznali od razu Alicję.

-        Dzisiaj?! – wyrwało się Jamesowi zanim zdążył ugryźć się w język.

-        Tak, skarbie. Szkoda, że nie słuchasz o czym rozmawiamy. – odpowiedziała matka posyłając mu karcące spojrzenie.

-        Przepraszam mamo, zastanawiałem się co do tej… - zaczął najstarszy z rodzeństwa

-        …Alicji, braciszku! – weszła mu w słowo siostra

-        Tak… Alicji – dokończył przez zęby, po czym kontynuował  - Na jakim roku ona się znajdzie?

-        Pani Dyrektor zadecydowała, że na III, a to kolejny powód tego byście jej pomogli. Pożyczcie książki, niech się uczy i nadrobi braki. Ma na to całe wakacje… A może tylko wakacje. – Harry uśmiechnął się do rodziny

- Pomożemy, możecie na nas liczyć – zapewnił Albus.